Pozwól, że na początek opowiem Ci krótką historię.

Kilka miesięcy temu byłem w miejscu w którym potrzebowałem się zatrzymać i zastanowić jak ja chcę żyć. Na pierwszy rzut oka wszystko grało - miałem satysfakcjonującą pracę, dobre relacje, robiłem to, co chciałem.

A jednocześnie w środku siebie widziałem, że czegoś mi brakuje. Miałem poczucie pustki, dopadał mnie jakiś lęk. Byłem zestresowany i przemęczony. I często miałem myśli o tym, że zwyczajnie mam dość. Dość tego pędu, nigdy nie kończącej się listy rzeczy, które trzeba zrobić, łączenia rodzicielstwa z pracą i związanej z tymi rzeczami często presji i odpowiedzialności.

Odważyłem się zadać sobie kilka pytań i sam przed sobą szczerze na nie odpowiedzieć:

Jak chcę żyć?

Na czym mi zależy?

Gdzie jest problem?

Z odpowiedzi na pierwsze i drugie pytanie wyszło mi, że chcę mieć w życiu więcej poczucia sensu, obecności i inspiracji.

Teoretycznie mogłem wtedy uznać, że ok, że to nie są rzeczy niezbędne mi na tu i teraz do życia. Że może są rzeczy ważniejsze a te wyżej zrealizuję na emeryturze.

No właśnie najważniejsze w tym zdaniu powyżej jest słowo: teoretycznie.

Bo praktycznie, kiedy nie żyjesz w zgodzie z własnymi wartościami, gdy one nie są realizowane tak realnie, to nie masz skąd ładować baterii. A jak nie ładujesz baterii to rozładowujesz się i w końcu padasz. Każdy pada, niezależnie od tego co by miał i czym by się nie zajmował. I to dotyczy mnie, Ciebie, osób z pierwszych stron gazet i z kas w Lidlu.

I to były odpowiedzi na pierwsze dwa pytania. Ale tak naprawdę kluczowe było trzecie. Gdzie jest problem? Dlaczego nie mam w życiu tyle poczucia sensu, obecności i inspiracji?

Zobaczyłem, że nie mam ich bo Uciekam. Uciekam od życia, od tu i teraz. Od jakiegoś wewnętrznego bólu, od cierpienia z którym trudno mi się było zmierzyć.

I miejsca tych ucieczek mogą być różne:

• czasem to jest przeszłość - i myślenie „co by było, gdyby”,
• czasem przyszłość - planowanie, a częściej zamartwianie się,
• czasem obok - i życie cudzym życiem - czy to na instagramie,
• a czasem jeszcze inne miejsca - jedzenie, praca, alkohol… To też w sumie jakaś forma „obok”.

I wiesz, czasem nawet widzimy, że te ucieczki są szkodliwe i nimi się zajmujemy. Problem jest tylko taki, że wtedy uleczamy symptom, a nie przyczynę.

Przyczyna jest głębsza - i jest nią często ból i cierpienie, jakiego doświadczamy w życiu. A od nich niestety nie da się uciec. Życie jest czasem trudne, pojawiają się w nim trudne sprawy i ból jest nieunikniony. A uciekając od niego tylko nadajemy mu siłę.

I mam nadzieję, ze to ostatnie zdanie Cię zatrzymało. Jeśli nie - to ja to zrobię.

Zobacz, że jeśli próbujesz uciekać od jakichś konkretnych problemów, myśli, to one tak naprawdę gonią za Tobą jeszcze bardziej, są jeszcze bardziej obecne. Anglicy mają takie ładne zdanie „What you resist, persist” - czyli - „To od czego uciekasz, trwa.”

I ucieczki nie działają. Te od życia zwłaszcza, ono nas prędzej czy później dopada.

I wiesz co? Paradoksalnie, to jest dobra wiadomość.

Ja od dłuższego czasu zachwycam się zdaniem „Innego życia nie będzie”. Ono przynosi mi wielką ulgę. Bo z jednej strony - sprawia, że nie muszę uciekać. (Bo nie ma jak), a z drugiej strony daje mi poczucie, że to nie jest żadna próba generalna - i każdy moment jest ważny - bo jest tym jedynym.

Czy da się w takim razie tak przeżyć życie, by od niego nie musieć uciekać, ale by ono było dla nas pełne, sensowne i wartościowe? Ale tak praktycznie, a nie w okrągłych słowach, które pięknie brzmią, ale niewiele zmieniają?

Wierzę, że się da! 

I właśnie o tym jest program Innego życia nie będzie. 

Właśnie o tym jest też elastyczność psychologiczna. 

I pozwól, że po tym wstępie powiem Ci do czego Cię zapraszam.